Kişisel gelişimcilerin, psikologlardan daha çok değer görmesi normal değil mi sizce de? Çocukluklarından beri sıradan biri gibi davranılmış, sen yapamazsın, sen bilemezsin denilerek büyütülmüş mutsuz insanlara ”sen değerli ve özelsin, dilediğin her şeyi başarabilirsin” mesajı anlık olarak rahatlatıcı. Aylarca hatta yıllarca bir seans odasında binlerce kez yıkılarak, krizlere girerek sembolik ebeveyn ile yüzleşmek çok zor. Bunun yerine özne, diğer tüm ihtiyaçlarını göz ardı ederek, hayatında bir kez “sen özelsin” cümlesini duymak istiyor. Birey kendine öz şefkat göstermeyi bilmiyor, sonrasında yine öğrenemiyor ama bu toplumun insanlarının büyük bir çoğunluğu hayatta bir şeyler başarabileceğine inanan bir ebeveyn ile büyümüyor. Özne yetersizliği ile boğuşurken, derin bir analize veya profesyonel desteğe çok nadiren başvurabiliyor. Kişisel gelişimciler, yaşam koçları anlık rahatlatmalar sunduğu için bu kadar revaçta. Türkiye toplumlarında bırakın bir çocuğun tek başına bir işe kalkışma
Bilinenden kurtulmak.