Kişisel gelişimcilerin, psikologlardan daha çok değer görmesi normal değil mi sizce de?
Çocukluklarından beri sıradan biri gibi davranılmış, sen yapamazsın, sen bilemezsin denilerek büyütülmüş mutsuz insanlara ”sen değerli ve özelsin, dilediğin her şeyi başarabilirsin” mesajı anlık olarak rahatlatıcı.
Aylarca hatta yıllarca bir seans odasında binlerce kez yıkılarak, krizlere girerek sembolik ebeveyn ile yüzleşmek çok zor. Bunun yerine özne, diğer tüm ihtiyaçlarını göz ardı ederek, hayatında bir kez “sen özelsin” cümlesini duymak istiyor.
Birey kendine öz şefkat göstermeyi bilmiyor, sonrasında yine öğrenemiyor ama bu toplumun insanlarının büyük bir çoğunluğu hayatta bir şeyler başarabileceğine inanan bir ebeveyn ile büyümüyor.
Özne yetersizliği ile boğuşurken, derin bir analize veya profesyonel desteğe çok nadiren başvurabiliyor.
Kişisel gelişimciler, yaşam koçları anlık rahatlatmalar sunduğu için bu kadar revaçta.
Türkiye toplumlarında bırakın bir çocuğun tek başına bir işe kalkışmasını, 4-5 yaşında bir çocuk bardaktan tek başına su içerken bile annesi “sen bırak dökersin” diyebiliyor. Çocuğa verilen en temel fizyolojik ihtiyacını bile karşılayamayacağı mesajı ne kadar ezici.
Bir çocuk okul başarısını paylaştığında ebeveyn hemen “peki arkadaşın kaç aldı?” diye soruyor. Özel olmak, takdir görmek için çocuğun kendi başarısı ebeveynler için yeterli değil..
Aynı zamanda bir psikolog olmak için ortalama 20 yıl sürerken kişisel gelişimci olmak için 2 bin lirayla bir iki hafta sertifika almak insanlara daha kolay geliyor. 20 yıl bilimsel eğitim alan bir psikolog ile 1-2 haftada 2 bin lirayla sertifika alıp kişisel gelişimci olmak..
Tercih sizin..
Yorumlar
Yorum Gönder