MEZHEPLER BÖLÜCÜDÜR,KURAN'DA AYKIRIDIR
Her türlü zulmün versiyonların yaşandığı Mekke ve Medine diye isimlendirdiğimiz topraklarda tevhidi yani birliği sağlayan ve ayrıca eşitliği,özgürlüğü,barışı,ekonomik adaleti tesis eden İslam dini Kuran' la yani Allah'ın emirleri hareket ettiği için gayet her şey cennet gibi tıkır tıkır işlemekteyken özellikle Hz.Muhammed'in vefatından sonra hükmetme arzusu ile kendi içinde çatışmalar yaşayan dönemin müslümanları kendi içerisinde ihtilafa düşmüşlerdir. Bunlardan her biri rant için iktidar için hükmetme arzusuyla fırkalara ayrılarak çatışmışlardır. Hatta katliamlar bile yaşanmıştır. Üstelik hüküm yetkisi ( kehf26,yusuf40) sadece Allah'a aitken bile..
Hüküm Allah’tan başkasına bırakılırsa, dosdoğru dinden sapılmış olunur. Mezhep içtihatlarıyla veya hadislere dayandırılarak verilen hükümler Allah’ın hükmü değildir. Mezhepleri dine eşitlemek, Allah’ın hüküm koyucu yetkisini başkasına vermek demektir. Oysa Kuran ayetlerinden açık bir şekilde görüldüğü gibi Allah’ın hüküm konusunda hiçbir ortağı yoktur. Kişilerin şahsi hükümleri din olamaz.
Kehf suresi 27. ayetten, Allah’ın hükmüne uymanın ancak Allah’ın vahyine uymakla yerine getirilebileceğini anlarız.
Allah’ın kelimelerini değiştirebilecek kimse yoktur, ama mezhepler uydurma hadislerle, mezhep görüşleriyle Allah’ın hükümlerini değiştirmeye yeltenmişlerdir. (Bunu, bu niyetle yapmamış olsalar da sonuç budur.)
Allah’ın hükümleri Allah’ın vahyi olan Kuran’dadır. Zaten Allah’ın sözü olduğu iddia edilebilecek başka bir kaynak yoktur ki bu kaynağın Allah’ın hükmünü kapsadığı iddia edilebilsin. Hükmün yalnız Allah’ın olması (12 Yusuf Suresi 40) ve Allah’ın hükmüne kimsenin ortak kılınmaması (18 Kehf Suresi 26) için Allah’ın hükümlerinin hepsini içeren Kuran’ı, dinin tek kaynağı yapmak zorundayız.
Eğer Allah’ın hükmünü içermeyen ve O’nun tarafından gönderilmemiş olan kitapları, dini hüküm kaynağı yapıyorsak (ister mezhep ilmihali, ister hadis kitabı olsun); Allah’ın kitabı Kuran’la çeliştiğimizi bilmeliyiz.
Bu kitapların Buhari, Müslim, Ebu Davud gibi adlarla anılmaları ve mezheplerin Hanefi, Şafi, Caferi gibi adları; bu kitap ve mezheplerdeki hükümlerin sahiplerinin Allah değil, bu şahıslar olduklarını daha baştan adlarıyla ortaya koymaktadır.
Kuran'da Maide 3 ayetinde "Ben dininizi tamamladım" diyen Allah'a rağmen hala kendi beşeri doktrin ve yorumlarıyla dini kemale erdiğini sanan mezhepçiler dinini bozmakta ve bölmektedirler.
Dinlerini bölüp gruplara ayrılanlar var ya, senin onlarla hiçbir alâkan yoktur. Onların işi ancak Allah’a kalmıştır. Sonra Allah onlara yaptıklarını bildirecektir. - En'am159.ayeti
Mezheplerin Kuran'ı anlamak için varolduğunu söyleyenler Kurandan bihaberler. Zira Kuran'da En'am 38.ayetinde Allah, kitabın eksik bırakılmadığı,Maide 3 te dinin tamamlandığını ve Nahl 89.ayetinde hiçbir şeyin eksik bırakılmayıp her türlü örneğin bize bildirdiğini sunulmuştur. Ayrıca Kuranın apaçık olmasına rağmen mezhepçilerin bu iddiası da asılsızdır. Ayrıca mezhepler dini kolaylaştırmak değil zorlaştirmaktadirlar. Mezhepler arasında mutabık kapanan bir şey de yok ve her biri hüküm koyma yetkisini kendinde bularak şirkte bulunuyorlar. Zira hüküm koyma yetkisi sadece Allah'ındır. ( Kehf 26)
TEHVİD NEDİR?
İslâm tevhid dinidir. Tevhid, Allah zâtında, sıfatlarında, fiillerinde bir kabul etmek, onu yegâne tapınılan varlık olarak tanımak demektir. Bu anlayış ırk, dil, bölge gibi farklılıklara rağmen bütün Müslümanları birlik ve beraberlik içinde tutan bir çatı işlevi de görmektedir. Dinimizde Müslümanların birlik ve bütünlüğünü bozan her türlü sosyal parçalanmalar ve bu sonuca götüren fikir ayrılıkları yasaklanmıştır. Şu âyetler bu hususu vurgulamaktadır: Hepiniz Allah'ın ipine (dinine, kitabına) sımsıkı sarılın, parçalanıp ayrılmayın(Âl-i İmrân 3/103)
PEYGAMBERİMİZ HANGİ MEZHEPTENSE BEN DE O MEZHEPTENİM
Peygamberimizin vefatından hemen sonra İslam alemi bazı sorunlar ve fitneler yaşadı. Liderlik savaşı ve siyasi çekişmeler bunlardan bazılarıydı. Resulullah’ın ahirete irtihallerinden 100-150 yılları arasında ise daha büyük fitne ve ayrılıklar başladı. Bu fitne dinin asıl kaynağından yani Kuran’dan uzaklaşıp başka kaynak ve kişilerin görüşlerinin benimsenmesi idi. Zaten bu durumda ahirette peygamberimiz Hz Muhammed şikayetçi olacağını Kuran'dan öğreniyoruz.
Bakınız;
Ve elçi dedi ki: "Rabbim gerçekten benim kavmim, bu Kur'an'ı terkedilmiş (bir kitap) olarak bıraktılar." Furkân/30
Peygamberimizin mezhebi olmadığını herkesçe bilinen bir anlayıştır. Hatta buna mezhepçilerin de bilmesi de trajikomiktir. Peygamberimiz çünkü sadece Kuran'a uydu.
Peygamberimizi örnek almamız gerektiğini bilmiyorlar olsa gerek!
Ben ancak bana vahyolunana uyarım; çünkü ben, sadece bir uyarıcıyım.” /ahkaf 9.ayet
Bu ayrılık ve görüş farklılıkları öyle bir hal almıştı ki bunu yapan kişiler bir sistematiğe oturtulup mezhep adı altında ümmeti fırkalara ayırdılar. Uydurdukları binlerce rivayet ve yalan hadis ile oluşturdukları bu sistemi korumak için de yine yalan rivayet ve ayrılıkçı görüşler uydurdular. Kuran’ın Allah’ın Hak Kitabı olduğuna yeterince inanmadıkları ve Kuran’a güvenmedikleri için kendi rivayet kültürleri 1300 sene içinde onlar için daha güvenilir kaynak oldu.
Aslında mezheplerin kabulü kendi içinde bir çok mantıksızlık ve tutarsızlık barındırır. Örneğin mezhep taassubu taşıyan kişilere “peygamberimiz hangi mezheptendi?” ya da “ sahabe hangi mezhebi taklit ediyordu?” ya da “ tabiin hangi mezhebi kabul ediyordu?” gibi soruları sorduğumuzda verecek cevapları yoktur. Çünkü Kuran’ın yeterli olarak görüldüğü ve yalnızca Kuran ile amel edildiği asrı saadet döneminde hiç bir mezhep yoktu. Mezheplere uymak gibi bir zorunluluk da yoktu, zira mezhep kavramı bile yoktu. Çünkü İslam ümmeti fırkalara ayrılmamıştı, bu haramdı. Ümmetin fırkalara ayrılması Allah’ın Kuran’da yasakladığı bir davranıştır ve bir an evvel terk edilmelidir.
“Gerçek şu ki, dinlerini parça parça edip kendileri de gruplaşanlar, sen hiç bir şeyde onlardan değilsin. Onların işi ancak Allah'adır. Sonra O, işlemekte olduklarını kendilerine haber verecektir.” (Enam Suresi 159)
1300 sene boyunca üst üste konulan yalanlarla oluşturulan rivayet kültürü, Allah’ın tek hüküm kaynağı olarak bildirdiği Kuran’ın önüne geçti. Rivayet kültürünün geliştirdiği iftiralarla Kuran’ın yeterli olmadığı, anlaşılamayacağı, hadis ve rivayet kültürünün diğer yan ürünleri olmadan açıklanamayacağı gibi putperestçe görüşler kabul edildi. Bu durum öyle bir hal aldı ki; Allah’ın Kitabı’na tabi olan ve yalnızca Kuran ile amel etmeye çalışanlar için “sapık” tabiri kullanılır oldu. “Kuran Müslümanlığı” ve “Kuran’a tabi olmak” rivayet kültürünün müşrik temsilcileri tarafından sapıklık olarak nitelendi. Kuran’dan çok rivayetlere güvenen ve rivayetleri dinin kaynağı olarak kabul eden kişilerden bazıları işi daha da ileri götürerek “Hadisin Kuran’a ihtiyacından çok, Kuran’ın hadise ihtiyacı” olduğunu iddia ettiler. Kuran’a uygun olmayan bu görüşlerin tamamı rivayet kültürünün Müslümanlar arasından ne kadar yaygın ve vahim bir durum aldığını gösteriyor. Mezheplerin oluşması da bu rivayet kültürünün bir neticesidir ve Kuran varken Kuran ile amel edilir.
Her türlü zulmün versiyonların yaşandığı Mekke ve Medine diye isimlendirdiğimiz topraklarda tevhidi yani birliği sağlayan ve ayrıca eşitliği,özgürlüğü,barışı,ekonomik adaleti tesis eden İslam dini Kuran' la yani Allah'ın emirleri hareket ettiği için gayet her şey cennet gibi tıkır tıkır işlemekteyken özellikle Hz.Muhammed'in vefatından sonra hükmetme arzusu ile kendi içinde çatışmalar yaşayan dönemin müslümanları kendi içerisinde ihtilafa düşmüşlerdir. Bunlardan her biri rant için iktidar için hükmetme arzusuyla fırkalara ayrılarak çatışmışlardır. Hatta katliamlar bile yaşanmıştır. Üstelik hüküm yetkisi ( kehf26,yusuf40) sadece Allah'a aitken bile..
Hüküm Allah’tan başkasına bırakılırsa, dosdoğru dinden sapılmış olunur. Mezhep içtihatlarıyla veya hadislere dayandırılarak verilen hükümler Allah’ın hükmü değildir. Mezhepleri dine eşitlemek, Allah’ın hüküm koyucu yetkisini başkasına vermek demektir. Oysa Kuran ayetlerinden açık bir şekilde görüldüğü gibi Allah’ın hüküm konusunda hiçbir ortağı yoktur. Kişilerin şahsi hükümleri din olamaz.
Kehf suresi 27. ayetten, Allah’ın hükmüne uymanın ancak Allah’ın vahyine uymakla yerine getirilebileceğini anlarız.
Allah’ın kelimelerini değiştirebilecek kimse yoktur, ama mezhepler uydurma hadislerle, mezhep görüşleriyle Allah’ın hükümlerini değiştirmeye yeltenmişlerdir. (Bunu, bu niyetle yapmamış olsalar da sonuç budur.)
Allah’ın hükümleri Allah’ın vahyi olan Kuran’dadır. Zaten Allah’ın sözü olduğu iddia edilebilecek başka bir kaynak yoktur ki bu kaynağın Allah’ın hükmünü kapsadığı iddia edilebilsin. Hükmün yalnız Allah’ın olması (12 Yusuf Suresi 40) ve Allah’ın hükmüne kimsenin ortak kılınmaması (18 Kehf Suresi 26) için Allah’ın hükümlerinin hepsini içeren Kuran’ı, dinin tek kaynağı yapmak zorundayız.
Eğer Allah’ın hükmünü içermeyen ve O’nun tarafından gönderilmemiş olan kitapları, dini hüküm kaynağı yapıyorsak (ister mezhep ilmihali, ister hadis kitabı olsun); Allah’ın kitabı Kuran’la çeliştiğimizi bilmeliyiz.
Bu kitapların Buhari, Müslim, Ebu Davud gibi adlarla anılmaları ve mezheplerin Hanefi, Şafi, Caferi gibi adları; bu kitap ve mezheplerdeki hükümlerin sahiplerinin Allah değil, bu şahıslar olduklarını daha baştan adlarıyla ortaya koymaktadır.
Kuran'da Maide 3 ayetinde "Ben dininizi tamamladım" diyen Allah'a rağmen hala kendi beşeri doktrin ve yorumlarıyla dini kemale erdiğini sanan mezhepçiler dinini bozmakta ve bölmektedirler.
Dinlerini bölüp gruplara ayrılanlar var ya, senin onlarla hiçbir alâkan yoktur. Onların işi ancak Allah’a kalmıştır. Sonra Allah onlara yaptıklarını bildirecektir. - En'am159.ayeti
Mezheplerin Kuran'ı anlamak için varolduğunu söyleyenler Kurandan bihaberler. Zira Kuran'da En'am 38.ayetinde Allah, kitabın eksik bırakılmadığı,Maide 3 te dinin tamamlandığını ve Nahl 89.ayetinde hiçbir şeyin eksik bırakılmayıp her türlü örneğin bize bildirdiğini sunulmuştur. Ayrıca Kuranın apaçık olmasına rağmen mezhepçilerin bu iddiası da asılsızdır. Ayrıca mezhepler dini kolaylaştırmak değil zorlaştirmaktadirlar. Mezhepler arasında mutabık kapanan bir şey de yok ve her biri hüküm koyma yetkisini kendinde bularak şirkte bulunuyorlar. Zira hüküm koyma yetkisi sadece Allah'ındır. ( Kehf 26)
TEHVİD NEDİR?
İslâm tevhid dinidir. Tevhid, Allah zâtında, sıfatlarında, fiillerinde bir kabul etmek, onu yegâne tapınılan varlık olarak tanımak demektir. Bu anlayış ırk, dil, bölge gibi farklılıklara rağmen bütün Müslümanları birlik ve beraberlik içinde tutan bir çatı işlevi de görmektedir. Dinimizde Müslümanların birlik ve bütünlüğünü bozan her türlü sosyal parçalanmalar ve bu sonuca götüren fikir ayrılıkları yasaklanmıştır. Şu âyetler bu hususu vurgulamaktadır: Hepiniz Allah'ın ipine (dinine, kitabına) sımsıkı sarılın, parçalanıp ayrılmayın(Âl-i İmrân 3/103)
PEYGAMBERİMİZ HANGİ MEZHEPTENSE BEN DE O MEZHEPTENİM
Peygamberimizin vefatından hemen sonra İslam alemi bazı sorunlar ve fitneler yaşadı. Liderlik savaşı ve siyasi çekişmeler bunlardan bazılarıydı. Resulullah’ın ahirete irtihallerinden 100-150 yılları arasında ise daha büyük fitne ve ayrılıklar başladı. Bu fitne dinin asıl kaynağından yani Kuran’dan uzaklaşıp başka kaynak ve kişilerin görüşlerinin benimsenmesi idi. Zaten bu durumda ahirette peygamberimiz Hz Muhammed şikayetçi olacağını Kuran'dan öğreniyoruz.
Bakınız;
Ve elçi dedi ki: "Rabbim gerçekten benim kavmim, bu Kur'an'ı terkedilmiş (bir kitap) olarak bıraktılar." Furkân/30
Peygamberimizin mezhebi olmadığını herkesçe bilinen bir anlayıştır. Hatta buna mezhepçilerin de bilmesi de trajikomiktir. Peygamberimiz çünkü sadece Kuran'a uydu.
Peygamberimizi örnek almamız gerektiğini bilmiyorlar olsa gerek!
Ben ancak bana vahyolunana uyarım; çünkü ben, sadece bir uyarıcıyım.” /ahkaf 9.ayet
Bu ayrılık ve görüş farklılıkları öyle bir hal almıştı ki bunu yapan kişiler bir sistematiğe oturtulup mezhep adı altında ümmeti fırkalara ayırdılar. Uydurdukları binlerce rivayet ve yalan hadis ile oluşturdukları bu sistemi korumak için de yine yalan rivayet ve ayrılıkçı görüşler uydurdular. Kuran’ın Allah’ın Hak Kitabı olduğuna yeterince inanmadıkları ve Kuran’a güvenmedikleri için kendi rivayet kültürleri 1300 sene içinde onlar için daha güvenilir kaynak oldu.
Aslında mezheplerin kabulü kendi içinde bir çok mantıksızlık ve tutarsızlık barındırır. Örneğin mezhep taassubu taşıyan kişilere “peygamberimiz hangi mezheptendi?” ya da “ sahabe hangi mezhebi taklit ediyordu?” ya da “ tabiin hangi mezhebi kabul ediyordu?” gibi soruları sorduğumuzda verecek cevapları yoktur. Çünkü Kuran’ın yeterli olarak görüldüğü ve yalnızca Kuran ile amel edildiği asrı saadet döneminde hiç bir mezhep yoktu. Mezheplere uymak gibi bir zorunluluk da yoktu, zira mezhep kavramı bile yoktu. Çünkü İslam ümmeti fırkalara ayrılmamıştı, bu haramdı. Ümmetin fırkalara ayrılması Allah’ın Kuran’da yasakladığı bir davranıştır ve bir an evvel terk edilmelidir.
“Gerçek şu ki, dinlerini parça parça edip kendileri de gruplaşanlar, sen hiç bir şeyde onlardan değilsin. Onların işi ancak Allah'adır. Sonra O, işlemekte olduklarını kendilerine haber verecektir.” (Enam Suresi 159)
1300 sene boyunca üst üste konulan yalanlarla oluşturulan rivayet kültürü, Allah’ın tek hüküm kaynağı olarak bildirdiği Kuran’ın önüne geçti. Rivayet kültürünün geliştirdiği iftiralarla Kuran’ın yeterli olmadığı, anlaşılamayacağı, hadis ve rivayet kültürünün diğer yan ürünleri olmadan açıklanamayacağı gibi putperestçe görüşler kabul edildi. Bu durum öyle bir hal aldı ki; Allah’ın Kitabı’na tabi olan ve yalnızca Kuran ile amel etmeye çalışanlar için “sapık” tabiri kullanılır oldu. “Kuran Müslümanlığı” ve “Kuran’a tabi olmak” rivayet kültürünün müşrik temsilcileri tarafından sapıklık olarak nitelendi. Kuran’dan çok rivayetlere güvenen ve rivayetleri dinin kaynağı olarak kabul eden kişilerden bazıları işi daha da ileri götürerek “Hadisin Kuran’a ihtiyacından çok, Kuran’ın hadise ihtiyacı” olduğunu iddia ettiler. Kuran’a uygun olmayan bu görüşlerin tamamı rivayet kültürünün Müslümanlar arasından ne kadar yaygın ve vahim bir durum aldığını gösteriyor. Mezheplerin oluşması da bu rivayet kültürünün bir neticesidir ve Kuran varken Kuran ile amel edilir.
Yorumlar
Yorum Gönder